ද්වන්ද්ව සටන

2013 උඳුවප් මස 01 වනදා

"උඹලට රූල තියලවත් සරල රේඛාවක් ඇඳ ගන්න තමා බැරි. ඒ වුණාට කලිසමේ ෆ්ලීට් එකනම් තියනවා ආයෙ අත කැපෙන්න තරම් කෙළින් හිටින්න."

කමල් සර්ගේ ගෝරනාඩුව ඉදිරිපස සිටි සිසුවකුටය. එයට වස්තු බීජවූ හේතුව කුමක්දැයි නිසි ලෙස මා හට ග්‍රහණය කරගත නොහැකි වූයේ මගේ වම් පසින් අමුතු යමක් සිදුවෙමින් පවතින බව මා නිරීක්ෂණය කරමින් සිටි බැවිනි. එය කුමක් වුවත් හොඳක් නොවන බවනම් මාගේ සවන ඉන්ද්‍රිය මා වෙත දන්වා සිටියේය.

++++++

කමල් සර්ගේ පන්තිය ප්‍රදේශයේ අති ප්‍රසිද්ධ ගණිත පන්තියයි. "මම ඉගැන්වීමටම උපන්නෙමි"යි කියා පෝස්ටර් නොගැසූවද සැබවින්ම ඔහු ඉගැන්වීමටම උපන්නෙක් බව අප අතැඹුලක් සේ දැන සිටි කාරණයකි. අහෝ අවාසනාවක මහත ! ඔහු අප පාසලේ ගුරුවරයෙකු වුවද, පාසලේදී ඔහුගෙන් නිසි පරිදි දැනුම ලබා ගැනීමට තරම් අප වාසනාවන්ත නොවූහ. ඒ ඔහුගේ කුසලතාවයන් එළිදැක්වූයේ සල්ලි ඉදිරියේදී පමණක් වීම නිසයි. ඔහු පාසලේදී නිසි ලෙස උගන්වන්නකු නොවන බව මුළු පාසලම දන්නා ප්‍රසිද්ධ රහසකි. නුමුත්, හේ වනාහී ප්‍රදේශය පුරාම නම රැන්දූ අති දක්ෂ ගණිත ගුරුවරයාණෝමැයි. කොළඹ සුපිරි පාසල් වලට යන සිසුන් පවා ඔහු වෙත ගණිතය උගෙනීමට පැමිණීම මගින් ඔහුගේ හැකියාව, ප්‍රසිද්ධිය හා ජනප්‍රියත්වය පිළිබඳ අදහසක් ලබාගත හැකිය. ඇති-හැකි, නැති-බැරි සෑම දෙමාපියෙකුම කෙසේ හෝ මුදලක් සරි කොටගෙන සිය දරුවාව ඔහුගේ ගණිත පන්තියට යොමු කරවීමට වග බලා ගත්තේ එබැවින්මයි. එය මාගේ දෙමාපියන්ටද පොදු වූවකි.

ඔහුගේ ගණිත පන්තිය පැවැත්වුණේ සිය නිවසේම ඉදිරි පස තනා ගත් ටකරන් සෙවිලි කළ විශාල මඩුවක් යටදීය. එය එකවර ළමුන් දෙසීයකට වැඩි පිරිසකට පමණ අසුන් ගැනීමේ පහසුකම් සහිත වූ මඩුවකි. බාල දැවයෙන් තැනූ එකවර ළමුන් දහ දෙනෙකුට පමණ වාඩිවිය හැකි දිග මේස හා දිග බංකු ගණනාවකින් එය සමන්විත වී තිබුණේය. බෙදා වෙන් කොට නොතිබුණද, වම් පස ගැහැණු ළමුන්ටත්, දකුණු පස පිරිමි ළමුන්ටත් ආදී වශයෙන් නිසගයෙන්ම භාවිතා විය. බිමට සිමෙන්ති දමා නොතිබූ එය තනිකරම වැලි සහිත විය. මඩුවෙයි හරි මැදින්ම වාගේ වහලය පලාගෙන අහසට නැගී සිටි දැවැන්ත පේර ගස දකින ඕනෑම කෙනෙකු මොහු පරිසරයට ඇලුම් කරන්නකු හෝ ගස් කැපීමට කැමැත්තක් නොදක්වන්නකුයයි සිතීමට යොමු වීම නොවැළවැක්විය හැකිය. වැට දිගෙහි වූ ලා රතු පැහැහි කොළ වලින් සැරසුණු අති අලංකාර නා ගස් පේළිය හා වත්තෙහි වූ නෙක නෙක වෘක්ෂලතාවන් විසින් එම කරුණ එසේමයයි සාක්ෂි දීමට ඕනෑම මොහොතක සැදී පැහැදී සිටියෝය.

සැබවින්ම ඔහුට ළමුන්ගේ ඒකාග්‍රතාවය රඳවා තබාගෙන එක දිගට රසවත්ව ඉගැන්වීම කරගෙන යා හැකි අමුතුම හැකියාවක් තිබුණි. එබැවින්ම බොහෝ විට සෑම පන්ති වාරයකදීම වාගේ මඩුව පිරෙන තරමටම ළමුන් සිටියහ. අතරින් පතර ඉගැන්වීම නවතා රසවත් කතා කීමද ඔහුගේ සිරිතයි. මා මුල් වරට මැක්කාගේ කතාව අසා දැනගත්තේද කමල් සර්ගෙන්මැයි. ඉගැන්වීම සිදුකෙරෙන අතර තුර පන්තියෙහි එකි නෙකා කතා කිරීම ඔහුව වියරු වට්ටවන්නකි. එය ගැහැණු ළමුන් ඉදිරියේ ප්‍රසිද්ධිය සායම යවා ගැනීමට සිදුවන භයානක වරදකි. එබැවින් ළමුන්, විශේෂයෙන්ම පිරිම පාසලකට ගිය අප එවැනි වරදක් වීමට කිසිසේත්ම ඉඩනොතැබීමට හැකි සෑම විටම වග බලා ගත්හ. ගැහැණු ළමුන් ඉදිරියෙහි සමච්චලයට ලක්වීම අපට නොහුරු අත්දැකීමකි.

දිනක් පාඩම කෙරීගෙන යන අතරතුර ළමයෙකුට ඉක්කාවක් ගියේය. ළමුන්ට පිටුපා බෝඩ් එකෙහි ගාණක් ලියා පැහැදිලි කරමින් සිටි කමල් සර් වහාම තමන් කරමින් සිටි කාර්‍යය නතර කොට පිටු පස නොබලාම "කවුද ඒ ?" යයි ඇසීය. ඉඳිකට්ටක් බිම වැටුණද ඇසෙනාකාරයේ නිශ්ශබ්දතාවයක් පැතිරිණි. ළමුන් දෙසට හැරුණු සර් "ඉක්කා ගහපු එකා නැගිටිනවා,"යි තදින් විධානය කළේය. රැවුලින් වැසුණ ඔහුගේ මුහුණ රකුසු වෙස් ගෙන තිබුණි. කෙනෙකුට පාලනය කරගත නොහැකි ඉක්කාවක් නිසා ඔහු එතරක් ප්‍රකෝප වූයේ මන්ද යන්න මා පෑන කටේ ගසමින් කල්පනා කළ අතර ඒ ඉක්කාව මට නොයාම ගැන දෙවියන්ට ස්තූති කළෙමි. අවසානයේදී විත්තිකරු සෙමින් සෙමින් නැගී සිටියේය.

"ඇයි තමුසෙ ඉක්කා ගැහුවෙ ?" කමල් සර්ගෙන් පැනයකි. අහෝ අර අසරණයාගේ කලිසම ගැලවී යාමට ඔන්න මෙන්නය. පන්තියේ වම්පස වූ කෙල්ලන් රැන කිචි බිචි ගාමින් ඔහුට සිනාසෙයි.

"නෑ සර් මම් සර්......."

" නෑ සර් .. මම් සර්.... ඉස්සෙල්ලම මැනර්ස් ඉගන ගන්නවා. තමුසෙ ආයෙ ඉක්කා ගැහුවොත් මම එළෝනවා පන්තියෙන්. ඒක දැනගන්නවා හරිද ?" කමල් සර් රකුස් මුහුණින්ම අසරණයාට සැර කළේය. "හ්ම් දැන් ඉඳ ගන්නවා." යි කියමින් නැවතත් බෝඩ් එක දෙසට හැරෙමින් අතර මග නැවැත්වූ ගාන සෑදීම ඇරබීය. තත්පර තිහක් පමණ එහි නිරත වූ ඔහු නැවත ළමුන් දෙසට හැරුණේ සිනා සෙමිනි. අර රකුසු මුහුණ කොහේ ගියාද ?

"ඔය ළමයගෙ ඉක්කාව දැන් හොඳයි නේද ? " ඇසුවේ එම ළමයා දෙස බලා සිනා සෙමිනි. විස්මයජනක ලෙස ඔහුගේ ඉක්කාව සුවවී තිබුණි.

"ඔව් සර් "

"බැන්නෙ තරහකට නෙමේ. ඕක තමා ඉක්කාවට නොවරදින බෙහෙත. තිගැස්මකින්, ක්ෂණික බය කිරීමකින් අවධානය වෙන අතකට ගන්න ඕනා. " සියලු දෙනාම මුහුණට මුහුණ බලා ගත්හ. ඒ කමල් සර්ය. ඔහුටම ආවේණික වූ ඔහුගේ ක්‍රම සහ විධිය.

++++++

ඉදිරි පස සිටි ළමයා සරල රේඛාවක් සම්බන්ධයෙන් සර්ගේ ගෝරනාඩුවට ලක්වෙමින් සිටි එම මොහොතේම මගේ වම් පස අසුන් ගෙන සිටි අප පාසලේම  "C" පන්තියේ සිසුවකු වූ රංග ක්‍රමක්‍රමයෙන් මා තෙරපමින් මා දෙසට එන බවක් මම නිරීක්ෂණය කරමින් සිටියෙමි. බොහෝ විට සිදුවන පරිදි මුලු බංකුවම පිරෙන තරමට ළමුන් අසුන් ගෙන සිටියහ. එබැවින් එකි නෙකා අතර පරතරය සීමිත විය. නමුත් සාමාන්‍යයෙන් සිදු වන්නේ අන්‍යෝන්‍ය සහයෝගයෙන් යුතුව ඉඩ බෙදාගෙන ඉගෙනීමෙහි නිරත වීමයි. ඒ අනුව දකුණතින් ලියන්නකු වූ මා වමත බංකුව යටට ගෙන මාගේ දෙපා මත රඳවා තබාගෙන රංගට හැකිතරම් ඉඩ දුන්නේය. නමුත් මෙම තෙරපීමත් සමඟම එල්ලවූ රැවුම් ගෙරවුම් නිසා සාමාන්‍ය තෙරපීමකට වඩා යමක් සිදුවෙමින් පවතින බව මා හට අවබෝධ විය. රංගට එහායින් අසුන් ගෙන සිටි ගිය සතියේ මා අතින් පරාජයට ලක්වූ නාරදව දැකීම එම අවබෝධය තහවරු කෙළේය.

ගිය සතියේ පන්තිය අවසන්ව නිවෙස් බලා යන විට දැන් නිශ්චිතව මතක් කරගත නොහැකි හේතුවක් නිසා නාරද හා මා අතර ආරවුලක් හට ගත්තේය. අවසානයේදී ආරවුල් සමථයකට පත් කිරීම උදෙසා එවකට අප අනුගමනය කළ පිළිගත් ක්‍රම වේදය වූ ද්වන්ද්ව සටනකට යාම සඳහා නාරද විසින් මා හට අභියෝග කළේය. දෙදෙනෙකු අතර ආරවුලක් හට ගත් විට ද්වන්ද්ව සටනකට යාම එකල අප අතර බෙහෙවින්ම ජනප්‍රියව පැවතුණි. එවිට පිලිමලුන් දෙදෙනාගේ ආධාර කරුවන් විසින් වටවී ඇති කරනා ලබන කවයක් තුළ අදාළ දෙදෙනා සටනට යොමුවීම් සම්ප්‍රදායයි. අනතුරුදායක තත්වයකදී හැර අන් අය සටනට මැදිහත් නොවීම පිළිගත් රීතියයි. කොර්සිකානු සහෝදරයන් ද්වන්ද්ව සටන් මගින් ගැටලු නිරාකරණය කරගත් දහ නව වන සියවසේදී තරම්ම අප අපගේ නීතී රීති වලට ගරු කළහ. එකම වෙනස අප විසින් අවි ආයුධ භාවිතා නොකිරීම පමණයි. ආයුධ තෝරා ගැනීමේ නිදහසක් විසි වන සිය වසේ සිටි අපට නොවූහ. ස්වභාවධර්මයා විසින් ලබා දී තිබූ අත් පා සතර වරණයකින් තොරවම භාවිතා කිරීමට සිදුවී වී තිබුණි.

එවන් අභියෝගයක් එල්ල වූ විට එය මගහැර යාම බානසුල්ලකුගේ ක්‍රියාවකි. එය ළමුන් අතර බියගුල්ලෙකුයැයි කොන්වීමට ලක්වීමට සිදුවන කාරණයකි. සටනට ගොස් පැරදීම වෙනමම කාරණයකි. සටනකින් පැරදුණු කෙනා හට කිසි වෙකුත් බියගුල්ලෙකුයැයි චෝදනා නොකළේය. ශරීර ප්‍රමාණයෙන්ද මට වඩා පොඩි වූ මෙම ඇටයාගේ අභියෝගය පිළිගැනීමට මම දෙවරක් නොසිතීය. මාගේ කල්ලියට පණිවිඩය වාර්තා කෙරුණ සැණින් සටනට අවැසි ස්ථානය තීරණය කර ගත්හ. එය අප යමින් සිටි පාරෙහිම පිහිටි එක් තරා ඉඩ සහිත ස්ථානයක් විය.

සම්ප්‍රදයානූකූලව පිහිටවූ කවය තුළ සටන ඇරඹිණි. අප පන්තියේම සගයකුවූ නුවන් විසින් අප වෙත හඳුන්වා දුන්, ඔහු විසින් නිතර පරිහරණයක කර ජය ලද්දා වූද ප්‍රතිමල්ලවයාගේ ගෙල වටා සුරත යවා එය අනෙක් අතින් ඇද සිර කිරීම තුළින් ඇති කරනු ලබන ග්‍රහණයෙන් ප්‍රතිමල්ලවයාව අඩපණ කරවීමේ ශිල්ප ක්‍රමය මමද යම්තාක් දුරකට ප්‍රගුණ කොට සාර්ථක ප්‍රතිඵල ලබා සිටියේය. දැන් මාගේ එකම උත්සහය නාරදවද එම ග්‍රහණයට ගෙන අඩපණ කිරීමයි. එයට නිසි අවස්ථාව එනතෙක් කල්මරමින්, එහෙට මෙහෙට පනිමින් ඔහුගේ පහරවල් වැළැක්වීමට මම සමත් වීමි. ඔහු මට වඩා ශරීර ප්‍රමාණයෙන් කුඩා වීම හා මගේ අතපය සාපේක්ෂව දිගින් යුක්තවීම යන කාරණය මෙහෙදී මගේ වාසියට සිටියේය. වරක් ඔහු එල්ල කළ පහරක් වැළැක්වූ විට මා බලා සිටි අවස්ථාව උදා වූයේ එම පහර එල්ල කිරීමට ඔහු හට මා වෙත වඩාත් සමීප වීමට සිදුවූ බැවිනි. වමතින් ඔහුගේ ප්‍රහාරය ඉවතට යොමුකළ මා වහා පැන ඔහුගේ ගෙල වටා අත යවා වමතින් මගේ දකුණත කිටි කිටියේ තද කරමින් පහතට නැමුවේය. අති සාර්ථකය ! ප්‍රතිමල්ලවයා කිසිවක් කර කියා ගත නොහැකිව අත් පා ගසමින් දගලමින් සිටියේය. අවසානයේ තමා පරාජය වූ බව ඔහු විසින් පිළිගැනීමත් සමඟම ග්‍රහණය බුරුල් කොට නිදහස් කළේය. මා නැගී සිටියේ ජයග්‍රහාකයෙකු ලෙසය. මා හට මා මිතුරන්ගේ ප්‍රිති ප්‍රශංසා හිමි වන විට නාරද ඇතුළු කණ්ඩායම එතනින් ඉවත්ව ගියහ. එය එතනින් අවසන්යැයි මම සිතුවෙමි. එහෙත් එය එසේමද ?

හදිසියේම රංගගේ දකුණු දණ හිසින්, මාගේ වම් දණ හිසට කකුල පද්ධවා එල්ල කරනු ලබන දරුණු පහරක් එල්ල විය. මා ඔහු දෙස බලන විට ඔහු මා වෙත රවාගෙන සිටියේය. "මොකද ?" කියා ඇසිය යුතුව තිබූ නමුත් මා එසේ නොඇසුවේ සර් දුටුවහොත් ඇතිවිය හැකිව තිබූ දරුණු තත්ත්වය සිහි කිරීමෙනි. කෙල්ලන් රොත්තක් ඉදිරියේ ප්‍රසිද්ධියේ නිරුවත් වීමට මාහට උවමනාවක් නොතිබුණි. අවසානයේදී සුපුරුදු පරිදි සර් විසින් ගාණක් සෑදීමට දී "තේ එකක් බීලා එන්නම්" යැයි කියමින් සිය නිවස තුළට ගියේය.

"තමුසෙ හරි චණ්ඩියෙක්ලු නේද ? " රංග මගෙන් ඇසීය. ඒ වන විට ලද ජයග්‍රහණය හේතුකොටගෙන මාගේ හිසද යම්තාක් දුරකට මානයෙන් පිරී තිබුණි. ඕනෑම කෙනෙකු ජයගත හැකියයි යන විශ්වාසයද ඇතිවී තිබුණි. රංග යනු ශරීර ප්‍රමාණයෙන් මා හට වඩා උස මහතින් යුතු අයෙක් වීය. සටනක් ඇති වුවහොත් ඔහුට වාසිදායක තත්ත්වයක් ඇතිවීමේ ඉඩ ප්‍රස්ථා බහුල විය. නමුත් මානය හා ආත්ම විශ්වාසය ඊට ඉහළින් සිටියේය.

"මගෙ චණ්ඩි කමෙන් උඹට වැඩක් නෑනෙ. ඇයි ප්‍රශ්නයක්ද ? " යි මමද පෙරළා ඇසුවේ එබැවිනි. ඒ වන විට සැලසුම් සහගත යමක් සිදුවෙමින් පවතින බව මා හට අවබෝධ වෙමින් තිබුණි. මොන දේ වුණත් එයට මුහුණ දීමට මම සිත දැඩි කොටගෙන සිටියෙමි.

"හා එහෙමද ? එහෙනම් එනවකො බලන්න මාත් එක්ක ගහ ගන්න. ඔච්චර චණ්ඩියෙක්නම්." නැවතත් අභියෝගයකි. කිසිසේත්ම පලායා නොහැකි අභියෝගයකි. මෙය කලින් නාරද හා ඇතිවූ සටනේම දිගුවක් බව මාහට පසක් විය.

"මූ ගේම ඉල්ලනවා." මම දකුණු පසින් වාඩිවී සිටි මගේ මිතුරාට කනට කොට කීවෙමි. ඔහුගේ පිළිතුර මා බලාපොරොත්තු වූවම මිස වෙන දෙයක් නොවුණි.

"හරි මම ලෑස්තියි. කවදද ? කොහෙද?" මම අභියෝගය භාරගතිමි. 

"හරි ක්ලාස් ඉවර වෙලා යද්දි. අතන හිස් වත්තෙදි හම්බෙමු."

එයින් පසු අප එකි නෙකාට රවමින් සිටියා මිස සැලකිය යුතු තරම් දෙයක් සිදු නොවීය. මෙම සටන ජයගත හැකි වේද යන අවිනිශ්චිත තාවයම මාගේ හදවතෙහි ගැස්ම වැඩි කරනු ලැබීය. විටෙක සටනින් පලා යාමටද නොසිතුණා නොවේ. එසේ කළහොත් ඇතිවන ලජ්ජාව සිහි කිරීමටත් අපහසුදායක එකකි. එය, පසු ගිය සතියේ ලද ජයග්‍රහණයේ අභිමානය මඩෙහි දමන්නකි. එයින් පසු සර් විසින් ඉගැන්වූ කිසි දෙයක් මාගේ කන් පෙති වලින් ඇතුළට නොගිය බවනම් සහතිකය. ඒවා කන් පෙති ස්පර්ශ කරමින් ඉවත ගසාගෙන ගියේය. වාසනාවකට මෙන් ඔහු මාගෙන් කිසිඳු ප්‍රශ්නයක් නෑසීය. එසේ වූවානම් සටනට පෙරම ප්‍රසිද්ධියේ කලිසම ගැලවීම වැළැක්වීමට සක්කරයාගේ පුතා වයිමටවත් නොහැකි වනු ඇත. 

අවසානයේදී පන්තිය නිමා විය. එකඟ වූ පරිදි මම මාගේ මිතුරන් සමඟම අදාළ ස්ථානයට වාර්තා කළෙමි. රංග හා නාරදද ඔවුන්ගේ මිතුරන් සමඟ එතනට පැමිණියහ. එය කමල් සර්ගේ නිවසේ සිට නිවෙස් දෙකක් එහායින් වූ හිස් වත්තකි. පොත් පත් පොල් ගසක් යට තබා සටනට සූදානම් වූහ. එදා නාරද හා සටනේදී නොවූ අවිනිශ්චිතතාවයකින් මාගේ සිත පෙළුණි. එය රංගගේ ශරීර ප්‍රමාණය හේතුකොටගෙන ඇතිවූවක්යැයි උපකල්පනය කළ මා, බිය නොවීමට සිත දැඩි කොට ගතිමි. අරමුණ වූයේ ඔහුවද සුපුරුදු ග්‍රහණයෙන් මෙල්ල කර ගැනීමයි.

සටන ඇරඹුණි. ඔහු විසින් කරාටේ ක්‍රීඩකයකුගේ ඉරියව් ප්‍රදර්ශනය කරමින් සටනට එළබුණි. වැඩේ වැරදී ඇති බව මා හට තේරුම් යන විට පෙරහැර ගොස් අවසානය. දැන් ආපසු හැරිය නොහැකිය. වන්නක් වේවායි සිතා හැකි අයුරින් මුහුණ දීමට නැවතත් හිත ශක්තිමත් කරගැනීම. මා විසින් එල්ල කළ පහරක් ඉතා පහසුවෙන් මග හැරගිය ඔහු තරු විසි වන ආකාරයේ දරුණු පහරක් මාගේ කම්මුල හරහා එල්ල කළේය. සටනකදී පහර කෑ තැනැත්තා දකිනවායැයි උපකල්පනය කරමින් චිත්‍රකතා කරුවන් විසින් ඔළුවට උඩින් අදිනු ලබන තරු, කොම්බු, කුරුල්ලන් සියල්ල ප්‍රථම වරට මමද එදා දුටිමි. ඒ සමඟම යක්ෂයා මාගේ ඔළුවට ආරූඪ විය. මරු විකල් වූවකු ලෙසින් රංග වෙත කඩා පිනූ මම ඔහුගේ ගෙල වට අත යවා ඔහුවද සුපුරුදු ග්‍රහණයට අර ගත්තෙමි. නුමුත් අමුත්තක් සිදු විය. මින් පෙර මාගේ මේ ග්‍රහණයට හසුවූ කිසිවකුටත් එයින් ලෙහෙසියෙන් නිදහස් වීමට නොහැකි විය. එහෙත් අද සියල්ල නොපිටට සිදු වෙමින් තිබේ. ඉතා පහසුවෙන් මාගේ දකුණු මැණික් කටුවෙන් අල්ලා එම ග්‍රහණයෙන් නිදහස් වූ රංග, එසේ කරමින්ම මාගේ දකුණත පිටු පසට කර කැවීය. කිසිවක් කර කියා ගත නොහැකිව මා අසරණ විය. එවිටම මාගේ හකුපාඩා දෙකට යටින් සිය වමත තැබූ ඔහු විසින් ලෙහෙසියෙන්ම මාගේ උගුර තද වන ලෙස මාව උඩට එසවීය. මාගේ දෑස් නිලංකාර වනවාක් මෙන් දැනුණි. හුස්ම ගැනීමට අපහසු විය. තරු, කුරුල්ලන් හා කොම්බු රංචු වශයෙන් අහසේ පාවෙන විට මා ඔහුගේ ග්‍රහණයෙන් ගැලවීමට දගලමින් සිටියේය. හදිසියේම අප අතරට පැන්න නුවන් විසින් රංගගේ අත ඇද දමා මා බේරා නොගන්නට එය දරුණු ප්‍රතිඵලයකින් අවසන් විය හැකිව තිබූ සටනක් විය. ඒ සමඟම සටන ගැන දැනගත් කමල් සර් එම ස්ථානයට පැමිණෙනවායි යන ආරංචියට, පොලිසියෙන් එන විට විසිර යන්න බූරු ගසන්නන් පිරිසක් මෙන් අප සියල්ල වහ වහා එතනින් ඉවත් වූහ.

ප්‍රධාන පාරට පැමිණි පසුද මාගේ ගෙල ආශ්‍රිත ප්‍රදේශය වේදනා දෙමින් තිබුණි. කහිමින් හා උගුර අතගාමින් වේදනාව සමනය කර ගැනීමට දගලමින් සිටින විට නුවන් පැවසූයේ " ඇයි බන් ඌත් එක්ක ගහ ගන්න ගියේ ? ඕකා කරාටි බෙල්ට් කාරයෙක්. මම හිටියනම් උඹට කීයටවත් ඕකට යන්න දෙන්නැ." යන්නයි. නුවන් හට මේ ගැන් දැන්වූවේවත්, සටන පටන් ගන්නා විට ඔහු නොසිටි බවත් මාහට සිහි වූයේ එවිටයි.

"කවුද බන් දන්නෙ ? ඒත් ඉතින් ඌ මොකා වුණත් චැලෙන්ජ් කරාම නොගිහින් බෑනෙ."

'ඌ ඔය ගත්තෙ නාරදයට ගහපු වාඩුව. ඌට ඒකට කේන්ති ගිහිල්ලලු හිටියෙ. එදා මිනිහා හිටියෙත් නෑනෙ."

අවසානයේදී ජීවිතයට මතක හිටින පාඩමක් ඉතුරු කරමින් එම ගැටලුව සමථයකට පත්විය. " සටනට යාමට පෙර සතුරා පිළිබඳව හොඳින් දැනුවත් වන්න" එම සිද්ධියෙන් පසු ජීවිතයේ කවර ගැටුමකදී ඌවත් මා අනුගමනය කරනා ප්‍රතිපත්තියකි.

ඉන් බොහෝ කලකට පසු හා මින් බොහෝ කලකට පෙර මෙම පිලිමලුන් දෙදෙනා නැවත මුණ ගැසුණි.

"අඩේ සෙන්නා උඹව දැකපු කල් මචන්. උඹට මාව මතකද ?" යි දිනක් අහම්බෙන් හමුවූ රංග මාගෙන් ඇසීය.

"හම්මෝ දැකපු කල්. මොකෝ බන් අමතක. ඉතින් දැන් මොනවද කරන්නෙ ?" ආගිය කතා වාරයකින් පසු " උඹට මතකද අපි දෙන්නා ගහ ගත්තා" යැයි ඔහු ඇසුවේ හිනා වෙමිනි.

"මොකද බන් අමතක. තව පොඩ්ඩෙන් එදා මැරෙනවා." මමත් පිළිවදන් දුන්නේ සිනා සෙමිනි.

"අපිට පිස්සු නේද බන් ඒ කාලේ? "

ඒ පිස්සු කාලය අදටත් සිහිකර රස විඳිය හැකි දෑ ඉතුරු කොට තිබීම ගැන මම තවමත් සතුටු වෙමි. 

පසු සටහන.

1. නම් ගම් මනඃකල්පිතය.

2. ඕගොල්ලොත් ඔය වගේ ජීවිතේට අමතක වෙන්නැති පාඩම් ඉගෙනගන තියනවානම් ලියලා යන්නකො. 

ලියුවේ :

~~සෙන්නා / 01.12.2013