නොමිනිසුන් මැද මිනිසත්ව......

2013 වප් මස 27 වනදා

සමාජය පිරිහිලා කියන එක තමා අද පොදු මතය. ඉස්සරහට තවත් පිරිහෙයි කියලත් සමහරු අනුමාන කරනවා. ඒ කියන්නෙ අපේ ආච්චි, සීයලෑගෙ කාලෙ තිබුණ ගුණයහපත්කම්, සාමාජීය ආචාර ධර්ම මේ වෙනකොට සැලකිය යුතු මට්ටමකින් පිරිහිලා කියන එක තමා කියවෙන්නෙ. සමස්තය සලකලා බැලුවම හා එදිනෙදා ඇහෙන ප්‍රවෘත්ති බැලුවාම ඒ කතාව බොරුයි කියලා ප්‍රතික්ෂේප කරන්නත් හැකියාවක් නෑ. වර්තමාන සමාජයේ, අපිත් ඇතුළුව අති බහුතරය ආර්ථික රැල්ලේ ගසාගෙන යමින් අසීමිත තරගකාරිත්වයක වෙලිලා ඉන්න නිසා සෑමවිටම උත්සහා කරන්නෙ තමන්ගෙ ඉලක්කයන් සපුරා ගන්න මිසක්, අන් අය වෙනුවෙන් කැපවෙන්නවත්, පොදු යහපත උදෙසා සියා කාලය ශ්‍රමය මිඩංගු කරන්නවත් කිසි කෙනෙකුට හැකියාවක්වත්, උවමනාවක්වත් නෑ. ඒත් ඔය තත්ත්වයට ව්‍යතිරේකයන් ඇත්තේම නැද්ද ? නෑ, තියනවා. මේ කියන්න යන්නෙ ඒ වගේ මනුස්සයෙක් ගැන. ඇත්තෙන්ම මේක ඔහුගේ උතුම් සේවයට කරණ ඉතාම සුළු ඇගයීමක් කිව්වත් නිවැරැදයි. පුද්ගලිකව මම ඔහුව අඳුනන්නෙවත්, නම, ගම ආදී විස්තර කිසිත් දන්නේවත් නෑ. මම දැකලා තියෙන්නෙ ඔහු කරන උතුම් කාර්‍යය විතරයි.

+++++++

අපේ ගමේ ඉස්කෝලෙ ප්‍රධාන ගේට්ටුව තියෙන්නෙ රේල් පාරක් ඉස්සරහා. ගමේ ඉස්කෝලෙ කිව්වට මේක ළමයි දෙදහක් විතර ඉගන ගන්න ජාතික පාසලක්. එතකොට ඔය දෙදාහෙන් 95%කට ආසන්න ගාණක් උදේ හවා ඔය රේල් පාර උඩින් තමා යන්න එන්න ඕනා. අපි පොඩි කාලෙ ඉස්කෝලෙ යනකොටත්, මේ මෑතක් වෙනකම්මත් ඔය තත්ත්වය ඔහොම්මම තමයි. ඒ කියන්නෙ අනාරක්ෂිත දුම්රිය  හරස් මාර්ගයක් හරහා තමා ළමයින්ට ගමන් කරන්න වෙලා තිබුණෙ. හිටපු ජනාධිපති ආර්. ප්‍රේමදාස මහත්මයා අනාරක්ෂිත ගේට්ටු හැම එකකටම උණ බම්බු ගේට්ටු දාපු කාලෙනම් ඔතනට බම්බු ගේට්ටුවක් වැටිලා තිබුණට කාලයත් එක්ක ඒ බම්බු දිරලා ගිහින් ආයෙත් පරණ පුරුදු තත්ත්වයටම ආවා. ඒ කියන්නෙ ආනාරක්ෂිත හරස් මාර්‍ගය. අපි ඉස්කෝලෙට සමුදීලා එනකනුත් තත්ත්වය එහෙම්මම තමා. ඊට පස්සෙ මීට අවුරුදු හය හතකට කලින් ඔතෙන්ට සවි කළා සීනුවක් විතරක්. ඒක කෝච්චියක් එනකොට ටෑන් ටෑන් ගාලා වදිනවා. හැබැයි ගේට්ටුවක් නෑ.

තත්ත්වය් ඔහොම තියනකොට ඔතෙනට එනවා මම මේ කියන මනුස්සයා. එයාගෙ දරුවෙක් හරි මුණුබුරෙක් හරිත් ඉස්කෝලෙ ඉගන ගන්නවාලු. උදේ හයා මාරට එතනට එන මේ මනුස්සයා කෝච්චියක් එන ගානෙ ළමයින්ව රේල් පාර ගාව නවත්ව ගන්නවා. ඒ විතරක් නෙමේ වාහන වලටත් සංඥා දෙනවා, හරහා යන්න ආරක්ෂිතද නැද්ද කියලා. එයාගෙ වැඩ අවසන් කරලා යන්නෙ උදේ අටට විතර. ඒ ගිහින් ආයෙත් එනවා දවල් එකොළහා මාර වෙනකොට.

අවුරුදු ගාණක් මේ මනුස්සයා කිසිම ප්‍රතිලාභයක් නොලබා, අනුන් වෙනුවෙන් මෙහෙම කාලය ශ්‍රමය මිඩංගු කරනවා. ඔය අතරෙදි තමයි ඉස්කෝලෙ ළමයෙක් ඒ ආසන්නයේ තියන දුම්රිය පළේදි කෝච්චියට දිවි දෙන්නෙ. එතකොට තනි රේල් පාර, දෙකක් කරපු අලුත. ෆ්ලැට්ෆෝම් දෙකකුත් වැටිලා. හැබැයි ෆ්ලැට්ෆෝම් හරහා යන්න ගුවන් පාලමක් නෑ. ඉස්කෝලෙ ඇරිලා ළමයි ටික ඔක්කොම වෙනදා පුරුදු ෆ්ලැට්ෆෝම් එකේ ඉන්නවා කෝච්චිය එනකම්. හදිසියෙම දුම්රිය ස්ථානාධිපති කියනවා කෝච්චිය එන්නෙ අනිත් ෆ්ලැට්ෆෝම් එකට කියලා. දැන් මොකද කරන්නෙ ! කෝච්චියත් ළඟ ළඟම එනවා. වෙන විකල්පයක් නෑ මේ ෆ්ලැට්ෆෝම් එකෙන් රේල් පාරට බැහැලා, රේල් පාර හරහා ගිහින් අනිත් එකට නගිනවා හැර. නැත්නම් ඉතින් ඊළඟ කෝච්චිය එනකම් ඉන්න වෙනවා. ඔක්කොම ළමයි ඒ ක්‍රියාන්විතය ජය ගන්න සමත් වුණත්, එක ළමයෙක් අසමත් වෙනවා. අනිත් ෆ්ලැත්ෆෝම් එකට නගින්න ඕන්න මෙන්න තියලා කෝච්චිය අර ළමයව යට කරගෙන යනවා.

ඒ  ළමයගෙ ජීවිත පරිත්‍යාගය තමයි බළධාරින්ගෙ ඇස ඇරවන්නෙ, මෙතෙනට ගුවන් පාලමක් අවශ්‍යයයි කියන කාරණය සම්බන්ධයෙන්. ඒ එක්කම වගේ කලින් කියපු දුම්රිය හරස් මාර්‍ගයට ගේට්ටුවකුත් වැටෙනවා. ඒ කියන්නෙ අර මනුස්සයට තමන් කරපු සේවය නවත්වල දාන්න පුළුවන්. ඒත් ඔහු එහෙම කරන්නෑ. හැමදාම එනවා. මමත් හැමදාම උදේට වැඩට යනකොට ඔහුව දකින වාරයක් පාසා කල්පනා කරන්වා ඇයි මේ මනුස්සයා තාම එන්නෙ, දැන් ගේට්ටුව තියනවනෙ කියලා. ඒ කට උත්තරේ මට හම්බුනේ මේ ඊයෙ පෙරේදා දවසක කෝච්චියක් යනකම් රේල් ගේට්ටුව ගාව හිටගෙන ඉන්න වුණාම. මම ගත්තා අතේ තිබුණ ෆෝන් එකෙන් පින්තූරයක්. උත්තරේ එතන තියනවා.

මේ සටහන තියන්න මම ඒ උතුම් මිනිසාගෙන් අවසරයක් ගත්තේනම් නැ. මේ වගේ සටහනක් තියන්න එහෙම අවසරයක් අවශ්‍යය නැතිව ඇති නේද ?

+++++++

මීට අවුරුදු හයකට කලින් අද වගේ ඔක්තෝබර් 27 වෙනිදාවක ඔයා ඉපදෙනකොට හරිම චූටියි. දැන් ඔයාට අවුරුදු හයක් වගේම ඉපදෙනවට හිටියට වඩා උස මහතයි. ඉස්සරහට තව තවත් ලොකු වෙයි. කොච්චර ලොකු වුනත් පොලවෙ පය ගහලා ඉන්න ඉගන ගන්න. ඔය උඩ ඉන්න සීයා වගේ හැකි හැම වෙලාවකම අනුන්ට උදව් කරන්නත් පුරුදු වෙන්න. මේක අද නොකියෙව්වට  ඔයා කවදා හරි කියවයි. එදාට, ගන්න පුළුවන් ආදර්ශයක් අරගෙන හොඳ මිනිහෙක් වෙන්න, ලොකු මිනිහෙක් නෙමේ. අම්මගෙයි, තාත්තගෙයි පැතුම එච්චරයි. සුබ උපන් දිනයක් වේවා !!

~~ සෙන්නා / 27.10.2013