ආදරය සහ අකුරු..

නව යොවුන් වියේදී මල්සරාගේ හීසරයෙන් බේරෙන්න මටත් හම්බුනේ නෑ. තමන්ගේ පාඩුවේ පොතක් පතක් බලාගෙන හිටපු මටත් මේ යකා අර මලකඩකාච්ච දුන්නෙන් විද්දයි කියමුකෝ ඉතින්. ඊට පස්සේ වෙන සන්තෑසිය ඉතින් අමුතුවෙන් කියන්න ඕනෑයි?

උසස් පෙළ ආරම්බ කරපු මුල් අවදියේදී වුනු මේ හදිසි අනතුර නිසා හිතේ ඉතින් අමුතු අමුතු හැඟීම් පීදෙන්න ගත්තා. මට ඕනා කළා මේ හැඟීම් අකුරු කරන්න. ලේසී වැඩක් යෑ ඕක ඉතින්. කොහොම කොහොම හරි අකුරුවලට පෙරලගත්තා කියලා කියමුකෝ. මල මගුලයි දැන් ඕක අනිත් උන්ගෙන් ආරක්ෂාකර ගන්නත් එපැයි. හිතේ තියන ඒවනම් ඉතින් බැංකුවේ සේප්පුවේ දැම්මා වගේ තමා. හීනෙන් කියවන පුරුද්දකුත් නැති නිසා බයවෙන්න කාරණයක් තිබුනෙම නෑ. ඒත් අකුරු එහෙමයෑ.. ලංකාවේ සාක්ෂරතාවයත් වැඩියි කියලා ඒ කාලෙ විදුසර පත්තරේක කියලා තිබුනා මට මතකයි.

අපිට ඉතින් තමන්ටම වෙන් වෙච්ච කාමර, යතුරු සහිත මේස ලාච්චු, අල්මාරි තිබුනයි කියලා එකක්යැයි. අයියයි, මායි දෙන්නම හිටියේ එකම කාමරේ. බෙදාගෙන පාවිච්චි කළේ එකම මේසේ ලාච්චු දෙක. ඒවට ආයේ යතුරු තිබුනයි කියලයෑ. ඕනැම වෙලාවක අනිත් කෙනාගේ ලාච්චුවට හොට දැමීමේ හැකියාව සහ පූර්ණ බලතල තිබුනා. අනිත් එක ඉතින් අම්මලා තාත්තලත් තමන්ගේ තරුණ දූ පුතුන් ගැන අවධානෙන් තමා හිටියේ. නිතර නිතර පොත් පත් රහස් පරීක්ෂණයන්ට අහුවෙලා තියන බව මටනම් තේරිලා තිබුනේ.

ඉතින්, දැන් මොකද කරන්නේ. කුළුදුල් ආදර හැඟීම් අකුරු කරන්නත් ඕනා. ඒවා හංග ගන්නත් ඕන. හංග ගන්න තැනකුත් නෑ.

ආවා අදහසක්!

කාටවත් තේරුම් ගනන් බැරි භාෂාවකින් ලියුවොත් මොකද? හහ් ඔය තියෙන්නේ වැඩ. තවත් පරක්කු නොවී වහ වහාම හැදුවා අලුත් භාෂාවක්. ඒක හොඳට මතක තියාගත්තා, හෝඩිය ඉරලා විසිකරලා දැම්මා.

ඔන්න දැන් ටික ටික 93 ඩයරිය අලුත් අකුරු වලින් පිරෙන්න ගත්තා. ඒ ලියපු ඒවා දිහා වැඩිහිටියෙක් හැටියට අද ආපහු හැරිලා බලද්දි මටම හිනා ගියත් ඒවා එහෙම වෙන්න ඇහි නේද හැමෝටම.

කොහොමින් කොහොම හරි මම, මට ලියන්න ඕන ඒවා නිදහසේ කුරු‍ටු ගාලා, සිංහයා වගේ ඩයරිය මේසෙ උඩ තියලා ගියා. ආයේ මෙලෝ මල යකෙකුට ඕක කියවන්න බැරි එකේ බයවෙන්නේ අහවල් මගුලකටද?

තාත්තා දවසක් මේක දැකලා තමන්ගේ හිතවතුන් කීප දෙනෙක් එක්ක බොහොම ආඩම්බරෙන් කතාකරල තිබුනා කියලා ආරංචියි, තමන්ගේ පුතා මොකක්ද අමුතු බාසාවකින් ලියනවයි කියලා. ඒත් ඕක මේ ලෝකෙ මුල් වරට කරපු එකා මම නෙමේ කියලයි මට හිතෙන්නේ.

අද ඒ ඩයරිය කොහෙද කියලා හොයා ගන්න නෑ. තිබුනනම් ඒක ආයෙ කියවන එක බොහොම ආනන්ද ජනක වැඩක් වෙන්න තිබුනා. ඒ කොහොම වෙතත් අවුරුද්දක් පුරා ලියපු එකේ ප්‍රතිපළයක් හැටියට අදටත් මට ඒ අකුරු මතකයි.

ඔය උඩ තියන පින්තූරේ තියෙන්නේ ඒ බාසාවෙන් ලියපු වැකි දෙකක් තමා.

හොඳයි, දැන් රහස්පරික්ෂක කතා කියවලා Decoding වලින් ඔළුව කුරුවල් කරගෙන ඉන්න බ්ලොග් අවකාශයේ ඉන්න දක්ෂයන්ට ඔන්න අභියෝගයක් තියනවා. මේක කරන්න බැරි වැඩක් නෙමේ. පුළුවන්නම් කියන්න ඔය උඩ පින්තූරේ ලියලා තියන වැකි දෙක මොකක්ද කියලා. හරිම උත්තරේ දෙන කෙනාට මේ සාහිත්‍ය මාසයේ තමන් නම් කරණ පොතක් ( හොයාගන්න  බැරි පොත් නම් කරන්න එපෝ. ) තෑගි ලැබීවි.

පුංචි ඉඟියක් දෙන්නම් වැඩේ ලේසි කරගන්න.

ඉඟිය : පුංචි ටාර්සන්ට එයාගෙ යාළු මකුණන්ව හඳුනගන්න ලැබුනා.

සෙන්නා / 16.09.2018