බෝතලේ විත්ති | ගමේ යාම.....

2013 වෙසක් මස 03වනදා

ටෑං ටෑං ටෑං ටෑං ටෑං ටෑං......

ඔය කියන්නෙ එයැයිට මාසයක් නිවාඩු, වද නොදී අපිට ගෙදර යන්න කියලා. ඒ කියන්නෙ අපිටත් නිවාඩු !!! ආව් ආව් ආපි ඔන්න සෙල්ලම් කාලේ..

න්‍යායපත්‍රානූකූලව ඊළඟට නියමිතව ඇත්තේ ගමේ යාමයි. න්‍යායපත්තරේ මොනවා තිබ්බත් ඕක අපිට ඕනා ඉක්මනට වෙන්නෙ නෑ.. අඩුම ගානෙ දවස් දෙක තුනක්වත් යනවා. එක්කෝ සීයා හරි, කිරිඅම්මා හරි, නැන්දා හරි, බාප්පා හරි ඇවිල්ලා එක්ක යන්න ඕනා. ඔතනින් බොහෝ වෙලාවට එවෙන්නෙ සීයා හරි, නැන්දා හරි තමා. නැත්නම් තාත්තා ගිහින් ඇරලවන්න ඕනා..ඕකට ඉතින් ඒ ගොල්ලන්ට නිවාඩු පාඩු දවසක් හම්බෙන්න ටික දවසක් ඉන්න වෙනවා.

ඔහොම ඇහැ උල්කරන් ඉන්නකොට තමා සීයා ආවෙ, අපිව එක්කන් යන්න. හොඳ වෙලාවට මෙදාපාර එච්චර පරක්කු නෑ. අයියයි මායි ඉතින් ඇඳුම් කෑලි ටිකකුත් බෑග් එකකට ඔබාගෙන, තියන හොඳම ඇඳුමෙන් සැරසිලා ඉන්නෙ දැන් සීයත් එක්ක ගමේ යන්න. ඇයි ගමේ යන්න ඔච්චර ආස ? ඔය ප්‍රශ්නෙ ඕගොල්ලො 2013 වගේ ඈත අනාගතේදි ඇහුවොත්නම් මට පිළිතුරු අමතකත් වෙයි, ඒත් මේ 1985 වගේ වර්තමානෙදි අහපු හින්දා උත්තරයක් දෙන්න පුළුවන් වෙයි. නානා ප්‍රකාර පලතුරු, අළුත් පරිසරය, කිරි අම්මාලගෙ සැලකිලි, සීයගෙ කතන්දර වගේ ඒවා තමා ඉතින්. හැබැයි, ඔය කොයිකටත් වැඩිය මම කැමති ගමන යන එකටයි, ඒ කියන්නෙ මග දිගේ ගෙවෙන කාලයටයි. අනිත් එක මේ නිවාඩු කාලෙ ගෙදරම ඉන්න එක මොන පිස්සු වැඩක්ද ! වෙනසකටත් එක්ක කොහෙ හරි යන්න එපැයි. අම්මානම් එච්චර කැමති නෑ අපි ගමේ යනවට, මොකද එළකිරි බීලා සෙම වැඩිකරගන්නවා කියලා.

බොහෝ වෙලාවට අයියයි, මමයි තමා සීයලෑ යැවෙන්නෙ. අනිත් තුන්දෙනා පොඩි හින්දා ගෙදරින් පිට තනියම යැවෙන්නෑ අම්මලා නැතුව. අම්මට, තාත්තට, ලොකු අම්මට ( අම්මගෙ අම්මා ) එහෙම වැඳලා ඔන්න ඉතින් අපි පිටත් වෙන්න යන්නෙ. ඔය වෙලාවට උපදෙස් නම් හම්බෙනවා එකතු කරලා විකුණ ගන්න පුළුවන් තරමට.

"ලොකු පුතා ඔය කඳු වල එහෙම බලාගෙන යන්නෙ හරිද ? මල්ලිව බලා ගන්න ඕනා, පතල් වලට එහෙම එබෙන්නෙ යන්නෑ හරිද, සීයලා කවුරුවත් නැතුව කොහෙවත් යනවා එහෙම නෙමේ හොඳේ" ඔන්න ඔය වගේ ඒවා.. අපිත් ඉතින් ඔය ඔක්කොම ඔළුව වනලා එකතු කරලා සාක්කුවෙ දාගන්නවා.

සීයයි, අයියයි, මමයි ගෙදරින් පිටත් වෙලා වැලිපාර දිගේ ඇවිදගෙන එනවා. සීයා සුදු සරමයි, සුදු කමිසෙයි ඇඳලා, කමිසෙ සරමට යට කරලා කළු බෙල්ට් එකක් දාලා. අයියයි මායි ඉතින්, කොට කලිසම් ඇඳලා, ටී ෂර්ට් එකක් හරි, කමිසයක් හරි ඇඳලා සපත්තු දාලා.

ගමේ යන්න විධි දෙකක් තියනවා. එකක් තමා රාගමට කෝච්චියෙන් ගිහින්, රාගමින් ආයෙ කෝච්චියක නගින එක. අනිත් එක තමයි ගම්පහට බස් එකක ගිහින්, ගම්පහින් කෝච්චියට නගින එක. රාගමට ගිහින් යනවනම් ඔය වැලිපාර තාර පාරට වැටෙන තැනින් දකුණට හැරිලා ඉස්ටේෂන් එකට යන්න ඕනා. එතනින් හැරුණම මීටර් සීයක් විතර තමා ඉස්ටේෂන් එකට තියෙන්නෙ. ගම්පහට ගිහින් යනවනම්, වැලිපාර ඉවර වෙන තැනින් වමට හැරෙන්න ඕනා. ඒ හැරිලා හැතැම්මක් විතර පයින් යන්න ඕනා, බස් එකට. දැන් ඕගොල්ලො කොහෙට හැරෙන්නද කැමති ? ඕගොල්ලො කැමති වුණත්, අකමැති වුණත්, වමට හැරෙන්න වෙනවා, මොකද දන්නවද ? මම කැමති නෑ රාගමට කෝච්චියෙන් ගිහින් යන්න. ඒකෙ කිසි ගතියක් නෑ. ගම්පහට යනකොට බස් එක යන්නෙ වෙල් යායවල් මැද්දෙන්, හුළං වැදි වැදි. හරිම ජාති ඒක. සමහර කාලවල් වලට අපි යනකොට ඒ ගොල්ලො කුඹුරුවල වැඩ කරනවත් එක්ක. හරක්ගෙන් මඩවනවා එහෙම බලන්නත් හම්බෙනවා. කෝච්චියෙ රාගමට යනකොට ඔය මුකුත්ම නෑ, දෙපැත්තෙම ගෙවල් විතරයි. අනිත් එක කෝච්චිය රාගමට යනවා සුටුස් ගාද්දි. බලන්න දෙයක් ඇත්තෙම නෑ. හරිම පල්.

ඔය හැතැම්ම ගෙවන්න අපිට පැය භාගයක් විතර යනවා.සීයා තනියම ආවනම් ඔයිට ඉක්මනට එයි, ඒත් අපිත් එක්ක කොහෙද ඒවා. ඒ පාර ඇවිල්ලා වැටෙන්නෙ ගම්පහ බස් යන ප්‍රධාන පාරට. එතන හන්දියෙම තමා බස් හෝල්ට් එක තියෙන්නෙ. බස් හෝල්ට් එකක් කිව්වට අඩුම ගානෙ ටකරම් මඩුවක්වත් නෑ. මිනිස්සු පාවිච්චියෙන්ම හදාගෙන තිබුණ තැනක්. ලාවුලු ගහක් තිබුණා ඒක යට ලෑලි බංකුවක් හයි කරපු. බස් එනකම් ඉතින් ඕකෙ තමා සමහරු වාඩි වෙලා හිටියෙ. ලාවුලු ගහ ළඟම පොඩි පෙට්ටි කඩයක් තිබුණා. තාත්තා එක්ක යනකොට තාත්තා ඔතනින් තමා සිගරට් එකක් එහෙම පත්තු කරගන්නෙ. සීයනම් ඒවා පාවිච්චියක් නෑ බුලත් විටක් විතරයි.

කොහොමත් තවත් පැය භාගයක්වත් ඉන්න වෙනවා බස් එකක් එනකම්. ඔතනදි මම ආස නැති තව වැඩක් වෙනවා. ඒ තමයි නිට්ටඹුව බස් එකක් එන එක. ඒක ගම්පහ බස් එකට කලින් ආවොත් සීයා අනිවාර්යයෙන් ඕකට නගිනවා. ඒකෙන් කෙළින්ම නිට්ටඹුවට ගිහිල්ලා, එතනින් මීරිගමට ආයෙ බස් එකක් ගන්නවා. එතකොට අපිට කෝච්චිය මිස් වෙනවා. මේ ගමනේ සුන්දරම කෑල්ල තමයි ගම්පහ ඉඳලා මීරිගමට කෝච්චියෙන් යන එක. මම ඒක උපරිමෙන්ම විදින්න පුරුදු වෙලා හිටියෙ. ඉතින් වෙනසක් වෙනවට මම කැමතිම නෑ. දෙවියන්ට කිය කිය ඉන්නෙ අනේ ගම්පහ බස් එක ඉක්මනට එවන්න කියලා.

දෙවියන්ට මගෙ කන්නලව්ව ඇහිලද කොහෙද ඔන්න ගම්පහ බස් එක එනවා. සීයා අපි දෙන්නවත් අරගෙන බස් එකට නැග්ගා. හොඳ වෙලාවට වැඩිය සෙනග නෑ. අපිට ජනේලයක් අයිනෙ අල්ල ගන්න පුළුවන් වුණා. ක්‍රීම් පාට කබායක් දාගත්තු කොන්දොස්තර මාමා ටාර්සන් වගේ උඩ පොල්ලෙ එල්ලිලා පැද්දි පැද්දි අපි ඉන්න තැනට ඇවිල්ලා එහා පැත්තෙ සීට් එකේ ඇන්දට හේත්තු වෙන ගමන්ම සීයගෙන් කොහාටද කියලා අහලා අතේ තිබුන මැසිමක අන්ඩක් ක්‍රීස් ටි, ක්‍රීස් ටික්, ක්‍රීස් ටික් කියලා තුන් පාරක් කැරකුවම මෙන්න පොඩි කොළ කෑලි තුනක්ම එළියට ආවා. සමහර කොන්දොස්තර මාමලා ගාව ඔය මැසිම නෑ, නිකන්ම නිකන් පොතක් තියෙන්නෙ, ඒකෙ පෑනකින් කුරුටු ගාලා ඉරලා දෙනවා. මම ඒකට කැමති නෑ. කොන්දොස්තර මාමෙක්නම් මේ මැසිමක් තියෙන්නම ඕනා. 

ඩ්‍රැයිවර මාමත් බලන්න එපැයි, බස් එක එලෝන අපූරුව. වම් පැත්තෙ අතින් මහ පොල්ලක් නිතරම එහෙට මෙහෙට කර කර, අර රවුම වමට, දකුණට කැරකුවම බස් එක යනවා හුළං කපාගෙන හැටට හැටේ. මට හිතාගන්න බැරි අර රෝදෙ එහෙට මෙහෙට කරකවපුවම බස් එකේ වේගෙ වැඩි වෙන්නෙ කොහොමද කියලා. අනිත් පුරස්නෙ තමා කොහොමද නවත්වන්නෙ කියලා. සමහර විට අර කොන්දොස්තර මාමා අතේ තියන මැසිමෙන් කියනවද දන්නෑ ඇන්ජිමට අහවල් අහවල් තැන් වලින් බහිනවා කියලා. ඒත් එතකොට පොත් තියන කොන්දොස්තර මාමල කොහොමද ඒ වැඩේ කරන්නෙ. අනේ මංදන්නෑ..සමහර විට අර රෝදෙ කරකවන්නැතුව හිටියම බස් එක නිකන්ම නවතිනවා ඇති. ඔව් එහෙම තමා වෙන්න ඕනා, රෝදෙ කරකවපුවම බස් එක හයියෙන් යනවනම්, ඒක කරකවන්නැතුව හිටියම බස් එකේ වේගෙ අඩුවෙලා නතර වෙන්න එපැයි.  අයියා හරියටම දන්නවා ඇති. පස්සෙ වෙලාවක අහලා බලන්න ඕනා, දැන් මෙතන සද්දෙ වැඩියි. 

මම කලිනුත් කිව්වා වගේ මේ බස් එක යන්නෙ වෙල් යායක් මැද්දෙන්. දෙපැත්තෙම කුඹුරු. එක තැනක තියනවා මහ විශාල ගහක්. එකේ අතු හෙණ විශාල පැත්තක් වහගෙන තිබුණෙ. පුදුම හෙවණක් ඒ ගහෙන් ලැබුණෙ. ගොවිතැන් කරන අය ඔය ගහ යට මහන්සි අරිනවත් අපිට සමහර වෙලාවට දකින්න හම්බෙනවා.

බස් එක හුළං කපාගෙන ඉස්සරහට යනවා, එළියට අත දාලා, අල්ල ඉස්සරහට හැරෙව්වොත් අල්ලට හුළං බදලා අත පැද්දි පැද්දි පස්සට යනවා. ඒක මරු වැඩේ. හැබැයි සීයා දැක්කොත් බැණුම් අහන්න වෙනවා. මේ පාර පටුයි, අනිත් පැත්තෙන් එන බස් සමහර වෙලාවට ඇවිල්ල අපේ බස් එකේ හැප්පෙයි කියලා හිතෙන තරමට ළඟින් යනවා. ඒ වෙලාවටනම් ලේ වතුර වෙනවා. කොහොමද ඒ වෙලාවකට අරෙහෙම අත එළියට දාගන හිටියොත් ? සීයා බනින්නෙ ඕක නිසා තමා. සමහර වෙලාවට මම හිතෙන් බස් දෙක හප්පවලා බලනවා මොනවා වෙයිද කියලා. ඒ වෙලාවටනම් මම හිතන ඒවට මමම බය වෙනවා. හම්මෝ එහෙම හැප්පුණොත්, කෑලිවත් හොයන්න හම්බෙන්නෑ. හැබැයි කවදාවත් මම ගිය බස් එකක පොඩිම පොඩි ඇක්සිඩන්ට් එකක්වත් වෙලා නෑ.. ඉඳලා හිටලා හුළං ගියොත් ඇරෙන්න.

ඔහොම ඇවිල්ලා අපි එනවා ගම්පහට. ගම්පහෙන් බැහැලා ඉස්ටේෂමට යන්න ඕනා කෝච්චිය ගන්න.සීයා ටිකට් ගන්න දෙපැත්තෙ ලී වැටවල් දෙකක් තියන පෝලිමට එකතු වුණාම අපි දෙන්නා හිමීට කිට්ටු කරනවා අර ටිකට් කපලා කට්ටියව ඇතුළට දාන මාමා ගාවට. පුරුද්දෙන් අපි දන්නවා සීයා ටිකට් අරන් ඔතෙනට එනවා කියලා. වැඩි ඈතකුත් නෑ පේන දුර. 

අපි බලන් ඉන්නෙ අර මාමා කතුරක් වගේ එකක් අතේ තියන්, අපි සල්ලි දීලා ගන්න ටිකට් කපලා දාන විදිහ ගැන. ඇයි දන්නෑ එහෙම ටිකට් කපන්නෙ ? අපේ ගෙවල් ගාව ඉස්ටේෂමේනම් ඔහොම කපන්නෑනෙ. බැහැලා එනකොට ටිකට් ඉල්ල ගන්නවා විතරයි.

සීයා ටිකට අරන් එතනට ඇවිත් අපි දෙන්නවත් අරගෙන ඇතුළට ආවෙ අර මාමට ටිකට් ටික කපන්න දුන්නට පස්සෙයි. මේ ඉස්ටේෂම රාගම තරම්ම ලොකු නොවුනට, අපේ ගෙවල් ගාව එකට වැඩියනම් ගොඩක් ලොකුයි. රේල් පාරවල් දෙකක්ම තියනවා. සැරින් සැරේ කෝච්චි එනකොට කෑගහන ලවුස් පීකරුත් තියනවා. සවන් දෙන්න, සවන් දෙන්න කියලා පටන් අරන් මොන මොනවදෝ කියනවා. මටනම් හුඟක් වෙලාවට ඒවා තේරෙන්නෑ. ලවුස් පීකරේ දෙදරන සද්දෙ තමා ඊට වැඩියෙන් ඇහෙන්නෙ.

රාගමදි වගේම ගම්පහදිත් අපේ ප්‍රියතම වැඩ වලින් එකක් තමා අර මහ විශාල තරාදියට නැගලා බර මනින එක. ඒකට නැග්ගම අර විශාල කටුව කැරකිලා යන විදිහ බලන් ඉන්න ආසයි. අපි, තනි තනිවම, දෙන්නම, තනි කකුලෙන් හිටගෙන, කකුල් දෙකෙන්ම හිටගෙන ආදී එකී නොකී සියලු ක්‍රම වලට ඕකෙන් බර මනිනවා. ඔන්න අපේ ගෙවල් ගාව ඉස්ටේෂමේ තියන තවත් දුර්වලතාවයක්.

"ආහ් දැන් එන්න, කෝච්චිය එනවා.. " සීයා බංකුවෙ ඉඳන් කෑගැහුවම තමා අපි දෙන්නා ඔතනින් අයින් වුණේ.

ඔන්න අපේ කෝච්චිය එනවා. අයියෝ පවර් සෙට් එකක් ! අර ලොකු ඇන්ජිමක් තියන දිග කොච්චියක යන්න තිබුනනම් හොඳයි. ඒත් හුඟක් වෙලාවට අපිට හම්බෙන්නෙම පවර් සෙට්. අර හැකරැල්ලා වගේ ඒවා. එතකොට ඔය පාරෙ තව යනවා අමුතු මූණක් තියන ඇන්ජිමක් තියන කෝච්චියක්. අපි ඒකට කිව්වෙ යක් ඇන්ජිම කියලා. තනිකරම යකා මාක් මූණක් එයාට තිබුණෙ. 

කෝච්චිය නවැත්තුවට පස්සෙ අපි දඩි බිඩි ගාලා නැග ගත්තා කෝච්චියට. පවර් සෙට්වල එක හොඳක් තියන්වා. ඒ තමයි සීට් තියන විදිහ. සීට් තියෙන්නෙ දිගට නිසා ජනේලයක් ගාව අල්ලගෙන එළිය බලාගෙන දණගහ ගත්තම හොඳට බල බල යන්න පුළුවන්. ඔය පහළ පින්තූරෙ තියෙන්නෙ එහෙම යන හැටි තමා. එදාත් වැඩිය සෙනග නැති දවසක්. ඒක හින්දා අපිට හිතේ හැටියට යන්න ලැබුණා.

කෝච්චිය වූස් ගාලා සද්දයක් එහෙම දාලා ඔන්න ටික ටික ඉස්සරහට ඇදෙනවා. ඔය වෙලාවට මට කෝච්චි ඩ්‍රැයිවර් මාමා ගැන පුදුම ආඩම්බරයක් දැනෙන්නෙ. මෙච්චර ලොකු කෝච්චියක් මෙහෙම ඇදගෙන යන්න එයා කොච්චර හපනෙක් වෙන්න ඕනද. අර බස් ඩ්‍රැයිවර් මාමා කරන්නෙ හරි ටොයිස් වැඩක්නෙ මෙයත් එක්ක බැලුවම. මේ දෙන්නගෙන් කවුද දන්නෑ වැඩිය දක්ෂ. ගහ ගත්තොත් කවුරු දිනයිද ?

අයියයි මායි ජනේලයක් අල්ලගෙන හොඳට දණ ගහලා හරි බැරි ගැහුණා සිරි නරබන්න. සීයත් අපි ළඟින්ම වාඩි වුණා. මේක තමයි මේ ගමනෙ මම ආසම කොටස. කොච්චිය හුළං කපාගෙන වෙල් යායවල් මැද්දෙන් ඉස්සරහට යනකොට හරිම ගති. ගම්පහ පහු කරලා ටිකක් දුර යනකොට රේල් පාර අයිනෙන්ම වගේ පටන් ගන්නවා ඇලක්. මේ ඇල සෑහෙන දුරක් දිගටම තියනවා. වෙලාවකට රේල් පාරෙ දකුණු පැත්තෙන්, වෙලාවක වම් පැත්තෙන්. පුදුමෙ කියන්නෙ ඕකෙ ඉන්නවා දියබරි, කඹරයො එහෙම උනුත් හැමදාම අපිත් එක්කම පීනගෙන එනවා දිගටම. සමහර වෙලාවල් වලට නොපෙනි ගියත් ආයෙ ටිකකින් මතු වෙනවා. උනුත් ගමේ යනවද දන්නෑ. ඇලට එහායින් තියෙන්නෙ වෙල් යාය. ඒවයෙ හරක් දාගෙන කුඹුරු හානවා හොඳට බලා ගන්න පුළුවන් මෙහම යනකොට. ඔහොම බලාගත්තොත් තමයි. මොකද අපේ ගමේ කුඹුරු තියනවයැ.

මේ වේගෙන් යන කෝච්චිය, ඒක ඇතුලෙම ඉඳන් නවත්වන්න දන්නවද ? පුදුම වෙන්න දෙයක්නෑ එහෙම පුළුවන්. බොහොම සුළු දෙයක් කරනන් තියෙන්නෙ. මමනම් කෝච්චියෙ යනකොට මේක නිතරම කරනවා. මෙහෙමයි, කෙළින්ම එළිය බලන එක නවත්තලා, කෝච්චියෙ අයිනක්, නිකන් ජනේලක කොනක් වගේ දිහා බලාගෙන ඉන්න ගමන්, හොර ඇහෙන් එළිය බලන්න ඕනා. ඔන්න ටිකකින් ඕගොල්ලන්ට පේන්ඩ ගනියි කෝච්චිය නතරවෙලා තියනවා හැබැයි එළියෙ තියන දේවල් වේගයෙන් අනිත් පැත්තට ගමන් කරනවා වගේ. ඕක විදින්න වටින හරි ජොලි අත්දැකීමක්. මමනම් කෝච්චියෙ යන හැම නිතරම කරනවා ඕක.

ඕවා කර කර ඉඳලා බෑ ඔයිට වැඩිය වැදගත් රාජකාරිය කරන්න තියනවා. ගම්පහ ඉඳලා මීරිගමට තියන ඉස්ටේෂන් ටිකේ නම් ටික පාඩම් කරගන්න ඕනා. ඕක හරියට වටිනවා ගම් කොටන්න ගියාම. මගේ වාසනාවකටද කොහෙද ගම්පහ ඉඳලා මීරිගම අතර තියනවා මහා දිග නමක් තියන ඉස්ටේසමක්. ඕක සමහර විට ලංකාවෙත් දිගම නමක් තියන ගමද මංදා. "හීන්දෙණිය පට්ටිගොඩ". ඔය නම හින්දා ගම් කොටන්ඩ ගිහින් මම අසූවෙ කෑලි කීයක්නම් දිනලා ඇතියි කියලද ඕගොල්ලො හිතන්නෙ !

දැන් ටික ටික බහින්න ලංවේගන එන්නෙ. එතකොට ඉතින් හිතට ටිකක් හරි මදි. ඒත් ඉතින් නොබැහැත් බෑනෙ. අන්තිමට මීරිගම ඉස්ටේෂමේ ලවුස් පීකරේ සවන් දෙන්න, සවන් දෙන්න ගානව මට ඇහුණා. ඔය කියන්නෙ බහින්න කියලා.

කෝච්චියෙන් බැහැලා, උඩ තියන ගුවන් පාලම දිගේ ඇවිත් අපි එනවා බස් ස්ටෑන්ඩ් එකට. ඔන්න දැන් තමයි ගමනෙ භයානකම කොටස පටන් ගන්නෙ. මෙතන ඉඳන් යන්න තියෙන්නෙ කඳු පල්ලම් තියන මහ භයානක පාරක. සීයලෑ ගෙවල් ගාවින් බහින්න කලින් විශාල කඳු දෙකක් හම්බෙනවා. බස් එක ඔය කඳු වල අද්දන්නෙත් බොහොම හිමීන්, හ්ම් හ්ම් හ්ම් හ්ම් හ්ම් හ්ම් ගගා බොහොම හිමින් තමයි උඩට යන්නෙ, දෙපැත්තෙම හෙල. මහ කන්ද කියන එක තමා වැඩියෙනම භයානක. එතනින් බස් පෙරළිලත් තියනවාලු.

සීයලෑ පාරෙ යන බස් ජාති දෙකක් තියනවා. එකක් සීටීබී බස්. අනිත් එක පාන් ගෙඩියක් වගේ, රතු පාට ලොරියක්, වගේ ජාතියක්. ඒ වාහන ඉස්සර ලියුම් ගෙනියන්න පාවිච්චි කරපුවා කියලා නැන්දා කියනවා මම අහලා තිබුණා. මමනම් ඒවයෙ යන්න වැඩි කැමැත්තක් නෑ. කොච්චර උණත් සීටීබී බස් ගැන පොඩි විශ්වාසයක් තිබුණා. මේ පාරෙ බස් එළවන ඩ්‍රැයිවර් මමලනම් කෝච්චි ඩ්‍රැයිවර් මාමලට වැඩිය දක්ෂ ඇති.

අපි නැග්ගා සීටීබී බස් එකකට. මම නැගපු ගමන් බලන්නෙ ඩ්‍රැයිවර් මාමා දිහා. පොඩි අදහසක් ගන්න පුළුවන් ඒකෙන් එයාට අපිව කරදරයක් නැතුව සීයලෑ ගෙදර ගාවින් ගිහින් බස්සවන අභියෝගය භාර ගන්න පුළුවන්ද කියලා. කොච්චර් වුණත් බස් එක මහ කන්ද අදින්න ගන්නකොටනම් පපුව ඩිග් ඩිග් ගාන්න ගන්නවා. නිකන් හරි පෙරළුණොත් කාට කියන්නද ? ඔය වෙලාවට නිකන්ම යාඥා මතක් වෙනවා. අමතක වෙලා තියන ඒවත් මතක් වෙනවා. බස් එකෙන් බහිනකම් "නමෝ මරිය" දහයක් පහළොවක්වත් කියවෙනවමයි.  ඔය වෙලාවට මගෙන් කවුරුහරි ඇහුවොත් මේ ලෝකෙ වැඩියම ආදරේ කාටද කියලා, සමහර විට මම කියයි බස් එකේ ඩ්‍රයිවර් මාමට කියලා. උන්දැ අතේනෙ ඉතින් අපේ ජීවිත ඔක්කොම රැඳිලා තියෙන්නෙ.

යාන්තම් ඒ මරු කපොල්ලනම් පැන ගත්තා. ඊට පස්සෙ තව පොඩි කඳු, පල්ලම් දෙක තුනක් නැගල බැස්සට පස්සෙ හම්බෙනවා පාලමක්. ඒ පාලමෙන් දකුණු පැත්තෙ තනිකරම වෙල් යාය. සීයලෑත් කුඹුරක් තිබුණෙ ඒකෙ. පාලම පහු කරලා ටිකක් දුර ගියාම ආයෙ කන්ද, කන්ද උඩම තමා සීයලෑ බස් හෝල්ට් එක තිබුණෙ. එතනම ඒ අහලකටම තිබුණු එකම කඩෙත් තිබුණා. කඩේ ඉස්සරහින්, පාරෙන් දකුණු පැත්තෙ, ගම ඇතුළට යන පාර තිබුණා.

කන්ද උඩ බස් එක නැවැත්තුවට පස්සෙ අපි බැහැගත්තා. මම ඩ්‍රැයිවර් මාමට හිතෙන් පින් දුන්නා අපිව කරදරයක් නැතුව ගෙනාවට. බස් එක චිංක්ස් කියලා සයිලන්සරෙන් සද්දයක් එහෙම දාලා පල්ලම බහින්න ගන්නකොටම අපිත් බස් එක පිටි පස්සෙන්ම පයින් පල්ලම බහිනවා. ඒ පල්ලමේ ටික දුරක් යනකොට තමා දකුණු පැත්තෙ තියෙන්නෙ සීයලෑ ගෙදරට යන්න නගින්න ඕනා ඒ මහ විශාල පඩි පෙළ.


මේක අලි විශාල පඩි පෙළක්. මම දැකලම නෑ ගෙදරකට මෙච්චර ලොකු පඩිපෙළක් තියනවා. කොච්චර ලොකුද කිව්වොත් පඩි පෙළේ යටම හිට ගත්තම ගේ පේන්නෑ. අපි දහ දොළොස් වතාවක්ම ගැණලා ගැණලා තමා ඕකට පඩි අනූ පහක් තියනවා කියලා දැන ගත්තෙ. ගැනගෙන මගක් යනකොට ගැනපු ගාන අමතකයි. ඔන්න ඔය වගේ.

පඩි පෙළ අයිනදිගේ දෙපැත්තෙම කොස් ගස් තියනවා. ඒවා සීයලා, තාත්තලා එකතු වෙලා හිටවපුවලු. දකුණු පැත්තෙ පටන් ගන්න තැනම තියනවා උළු හෙවිල්ලපු ගෙයක්. එතනින් උඩට තනිකරම කැලේ. කැලේ කියන්නෙ වනාන්තරයක් නෙමෙයි, ඒත් ඒවගේම එක එක ජාතියෙ මහ විශාල ගස් වැල් ජාති වලින් වැහිලා ගිහින්. අලි කොටි නැති ටික විතරයි. එතකොට වම් පැත්තෙ භාගයක් විතර යනකම් අන්නාසි වගාවක්. මැද්දෙන් හරහට යනවා වැටක්. එතනින් පස්සෙ ඒ පැත්තෙත් කැලේ. ඒ වැටෙන් උඩ කෑල්ල සීයලගෙ.

සීයලෑ ගේ හදලා තියෙන්නෙ කන්දක මැද්දෙ ගෙපල කපලා. එතකොට ගෙයින් උඩහා දිගටම කන්ද, පහළ බෑවුම. ඔය ඔක්කොම බොහෝදුරට, කොස්, අඹ, දූරියන්, යකඩ මරන්, ගොරකා, මිල්ල, රබර්, වේ වගේ ගස් වැල් ජාති වලින් වැහිලා තියෙන්නෙ. හරිම සනීප හෙවන.

පඩි පෙළට ආපු ගමන් අපි දෙන්නා ඔට්ටුවට දුවන්න පටන් ගන්නවා, ඒ ඉස්සෙල්ලම ගෙදරට යන එක්කෙනා වෙන්න. "හා හා වැටෙනවා දැන් " කියලා සීයගෙ අනතුරු ඇඟවීම නිකුත් වුණත් අපි නෙමේ ඒවා ගණන් ගන්නෙ. ඔය තරඟෙන් මම බොහෝ දුරට පරදිනවා. එකක් අයියා මට වඩා ලොකු වීම, අනික එයා පොඩි කාලෙ ඉඳන් මෙහෙ හැදිච්ච නිසා පරිසරය, පඩිපෙළ හොඳින් හුරු වීම.

කොච්චර හයියෙන් දුවගෙන ආවත් උඩට ආපු ගමන් නැන්දගෙ බලු සේනාවෙ තර්ජනයත් එක්ක අපි ගල්ගැහෙනවා. අඩුම ගානෙ බල්ලො තුන් දෙනෙක්වත් කවදාවත් වරදින්නෑ. සමහර එවුන් හරිම වස එවුන්. නැන්දා හරි, බාප්පා හරි උන්ව අල්ලලා බැන්දට පස්සෙ තමා අපිට ගෙට යන්න පුළුවන්. අපි එනවට උනුත් කැමති නැතුව ඇති. මොකද අපි ආවට පස්සෙ උන්ව හැම වෙලේම ගැට ගහලා. දවල්ට ටිකක් අරිනවා, ඒ අපි ඇඳක් උඩට හරි, මේසයක් උඩට හරි නැගලා ආරක්ෂාව තහවුරු කරගත්තට පස්සෙ. උන්ව ආයෙ බඳිනකම් අපි හිරකාරයො. ඇවිල්ල ටික දවසක් ගියාමනම් පොඩි හිනාවක් එහෙම දානවා නැට්ට වනලා. ඒත් වැඩි පරිස්සමට අපි භජනෙට යන්නෑ.

"මොකෑ පරක්කු ? " ඔය අපි ආපු ගමන් නැන්දගෙන් එල්ල වෙන සාමාන්‍යය ප්‍රශ්නය. ඕකට උත්තර දීමක්නම් කවදාවත් සිද්ධ වෙන්නෙ නෑ. වැඩිම උණොත් මුග්ධ මෝඩ හිනාවක් විතරයි. මම හිතන්නෙ නැන්දා උත්තරයක් බලාපොරොත්තු වෙන්නෙත් නෑ. ඒක චාරිත්‍රයක් විතරයි.

මෙහෙ මට අමුතු දේවල් කිහිපයක් තියනවා. එකක් තමයි භාෂාවෙ තියන පොඩි පොඩි වෙනස් කම්.

අපි මොකද කියන එකට ඒ ගොල්ලො කියන්නෙ "මොකෑ" කියලා. තව කියනවා "බලාගෙන බල්ලා ඔයාට කයි" කියලා. මුලදිණම් මට මේක හරි විකාරයක්. යකෝ බල්ලා මොනවද මට කන්නෙ, මාව කෑවොත් මිසක් කියලා. පස්සෙ තමා ඉතින් ඕවා තේරුණෙ.

ආපු ගමන් ඇඳුම් මාරු කරගෙන, පොඩ්ඩක් ගේ වටේ එහෙට මෙහෙට රවුමක් දානව පරිසරය හුරු කරගන්න. ගිය පාරට වඩා මොනවද වෙනස් වෙලා තියෙන්නෙ කියලා බලන්න. ඔය අස්සෙ කිරිඅම්මගෙන් මොනවා හරි කෑමක් එක්ක තේ එකක් එහෙම හම්බෙනවා. දැන් හවස් වෙලා, ටිකකින් සීයා යනවා හරක් ටික අරන් එන්න. ඊට කලින් බාල්දි වලට වතුර පුරවලා පෝලිමට තියලා තියෙන්නෙ. සීයා රෑණගලට ගිහින් උන්ව ළිහපු ගමන් කඩාගෙන බිඳගෙන ගෙදරටම එනවා. කිසිම මග පෙන්වීමක් නැතුව. මුලදිනම් මට මේක හරිම මැජික් එකක්. උන් ඇවිල්ලා අර වතුර බෲස් බෲස් ගාලා උගුරට දෙකට බීලා දානවා. හරක් දහ දොළොස් දෙනෙක්වත් ඇති එතන. උන් ළඟින ගේ තියෙන්නෙ සීයලෑ ගෙට උඩහින් තියන කණ්ඩියෙ. ඒකට යන්න තව පොඩි පඩි පෙළක් තියනවා, එහෙම නැත්නම් වටෙන් යන්න අඩි පාරක් තියනවා. වතුර බීලා මුන් හරියටම ඔය ළඟින ගෙදරට තනියමම යන හැටි බලන්න වටිනවා. හරියට නිකන් පුරුදු කරවලා වගේ. සමහර එවුන් වටෙන් යනකොට, විසේ තියන ඉක්මන් කාරයො අර පොඩි පඩි පෙළ නැගලා යනවා.

ඔය ඔක්කොම ඉවර වෙනකොට අඳුර වැටිලා. මෙහෙ තියන තවත් මට හුරු නැති දෙයක් තමයි ලයිට් නැති කම. රෑට තනිකරම ලාම්පු එළියෙන් තමා ජීවත් වෙන්නෙ. හවසට සීයා හරි බාප්පා හරි අර මහ විශාල පැට්‍රො මැක්ස් ලාම්පු දෙකට තෙල් දාලා හුළං ගහලා පත්තු කරලා ගන්නවා. ඒ එකක් ඉස්සරහා එල්ලනවා, අනික සාලෙ.

ඔය ඔක්කොම කරලා සීයා බුද්ධ පූජාව තියනවා. සීයලෑ ගෙදර තිබුණ තවත් අමුතු චාරිත්‍රයක් තමයි උයන ඒවයෙන් ටිකක්වත් කටේවත් තියන්නෑ බුද්ධ පූජාවට වෙන් කරලා, ඒක තියනකම්. ඒක හැමෝම තදින්ම පිළිපැද්දා. උයන එකෙන් කෑම ටිකක්, හොඳට පෙරාගත්තු වතුර එකක් සහ කඩා ගත්තු මල් වට්ටියක් සීයගෙ කාමරේ තිබුණ බුදු පිළිමෙ ගාව තියලා, බිම පැදුරක් එළලා තමා සීයා ගාථා කියන්න පටන් ගන්නෙ. අයියයි, මායිත් ඕකට එකතුවෙනවා. ගෙදරදි කතෝලික අපි මෙහෙ ආපුවම ඔන්න ඔය විදිහට බෞද්ධ වෙනවා. මුලදි මුලදි බොරුවට තොල් හොල්ල හොල්ල හිටිය මට, පස්සෙ ඔක්කොම වගේ ගාථා පුළුවන් වුණා.

සීයා කියන ගාථාවල හඬ වරින් වරේ උස් වෙලා ආයෙත් අඩු වෙලා යනවා. අයියටත් හොඳටම ගාථා පුළුවන්. මම තමයි දන්නැත්තෙ. මම ඉතින් බොරුව කර කර වට පිට බල බල ඉන්නවා. ගාථා කියලා ඉවර වෙනකොට, බුදු පිළිමෙ පිටි පස්සෙ හූනො කීදෙනෙක් ඉන්නවද, උන්ගෙ පාට, දිග පළල, කීපාරක් එළියට ආවද, කීපාරක් ඇතුළට ගියාද කියන එක ගැන මට හොඳ අවබෝධයක් තියනවා. ඒත් ඒ අවබෝදෙන් වැඩක් නැත්තෙ කවදාවත් කවුරුවත් මගෙන් ඒ ගැන ඇහුවෙම නැති නිසා.

ඔය වැඩේට කොහොමත් පැය භාගයක් විතර යනවා. ඊට පස්සෙ තියෙන්නෙ කතන්දර වාරය. සීයා බුලත් විටක් එහෙම ඒදගෙන ඉස්තෝප්පුවෙ තියන හාන්සි පුටුවෙ දිගෑරුණම අපි දෙන්නා, දෙපැත්තෙන් පොඩි බංකු දෙකක් තියන් කිට්ටු වෙලා ඉන්නවා. ඔය බංකු වලට ඒ ගොල්ලො කිව්වෙ කොළොම්බු කියලා. ඔන්න මට හුරු නැති තව වචනයක්. නැන්දයි, කිරිඅම්මයි තව ආපු කවුරු හරි වගේ එකතු වෙලා සාලෙ මැද්දෙ බර කතාවක්. බාප්පා එයාගෙ කාමරේද කොහෙද. සීයා අපිට එක එක ජාතියෙ කතා කියලා දෙනවා. හුඟක් ඒවා බෞද්ධ කතා තමා. මම ආසම කතාවක් තමා අර රුවන් වස්සපු බමුණගෙ කතාව. ගෙදරදිනම් මේ වෙනකොට බඩගිනියි කියලා පෙරළි කරන්න පටන් අරන්, ඒත් මෙහෙදි එහෙම බඩ ගින්නක් නෑ. කතන්දර නිසාද මංදා !

කිරිඅම්මා හරි, නැන්දා හරි "ළමයි ආ දැන් ඔය මදෑ, එන්න කෑම කන්න" කියලා කතා කරනකම් ඔය කතන්දර වැඩසටහන ක්‍රියාත්මක වෙනවා.

"හ්ම් එහෙනම් අදට ඇති, ආයේ හෙට කියන්නම්කො " කියලා සීයත් නැගිට්ටට පස්සෙ තමා අපි නැගිටින්නෙ.

ඊට පස්සෙ කෙළින්ම කුස්සියට යනවා කිරිඅම්මගෙ බත් බෙදිල්ල බලන්න. මෙහෙ ඒකත් අමුතුයි. ගෙදරදිනම් අම්මා කෙළින්ම මුට්ටියෙන් පිගානට බෙදන්නෙ, ඒත් මෙහෙ බත් එක ඔක්කොම වට්ටියකට දාලා ඒකෙන් තමා පිගන් වලට බෙදන්නෙ. කනකොට ගෙදර හැමෝම වගේ කනවා. බාප්පගෙ ලොකු බොකුටු පිගානත් මට අමතක නොවෙන තව එකක් තමයි. එයා බත් කන්නෙ අමුතුම ක්‍රමේකට. කුස්සියත් ගේත් අතර තියන දිග වැරැන්ඩා එකේ තියන දිග බංකුවෙ දකුණු කකුල නවලා උඩින් තියාගෙන, වම් අතින් අර බොකුටු පිගාන අල්ලගෙන, නවා ගත්ත කකුලෙ දනිස්ස උඩින් දකුණු අත තියාගෙන තමයි බාප්පා බත් කන්නෙ. ඒක අමුතුම කෑමක්. තාත්තත් ගෙදරදි ඔහොම කරනවා මම දැකලා තියනවා.

රෑ කැමෙන් පස්සෙ කට්ටියම නින්දට යනවා. අයියයි මායි සීයගෙ කාමරේ බිම පැදුරු එළාගෙන නිදා ගන්නවා. සීයා ඇඳ උඩ. ගෙදර හැමෝම වැඩිම වුණොත් ඕන්නම් රෑ නවය වෙනකම් ඇහැරලා ඉඳියි. ඊට එහානම් නෑ.

~~~ ඉවර නෑ ~~~

ප.ලි.
අවවාදයයි : මෙම කතාව කියවීමෙන්, පාඨකයා සිය ළමා අතීතයේ අතරමංවීමේ වගකීම ලේඛකයා විසින් නොදරන අතර නැවත වර්තමානයට පැමිණීමේ ගමන් ගාස්තුද නොදරන බව කරුණාවෙන් සලකන්න.  :D

ලියුවේ ;
~~සෙන්නා / 03.05.2013